Του Παύλου Καλογεράκη
Καθώς ο Δημοτικός Κήπος της Χίου ανανεώνεται, και τα μονοπάτια παίρνουν νέα μορφή, νιώθω ότι όλοι μας έχουμε μια έγνοια για αυτό που γίνεται στον πιο κεντρικό χώρο της πόλης μας. Όμως, όσο ο Δημοτικός Κήπος αποκτά κάποια νέα ομορφιά και φως, τόσο περισσότερο βαραίνει μέσα μου μια σιωπηλή παρουσία, ένας τόπος που εδώ και χρόνια ζητά κάτι που δεν του δώσαμε: την αναγνώριση που του αξίζει.
Μιλώ για τον ναό του Μεγάλου Βασιλείου των Πετροκοκκίνων· για εκείνα τα χαμηλά, πεισματικά υπολείμματα τοίχων που έχουν αντέξει σεισμούς, χρόνους και λησμονιά. Δεν είναι απλός σωρός από πέτρες. Είναι η σκιά μιας εποχής όπου η Χίος βρισκόταν στο κέντρο εμπορικών δρόμων, πολιτισμού και πίστης. Είναι ο απόηχος της Γενουατοκρατίας, ο τόπος όπου χτυπούσε κάποτε η πνευματική καρδιά του νησιού μας, ο ναός που για χρόνια υπήρξε η Μητρόπολη της Χίου.
Κι όμως, σήμερα ο ναός μοιάζει να έχει τεθεί στο περιθώριο. Ανανεώνεται ο Δημοτικός Κήπος, αλλά εκείνος μικραίνει στη σκέψη των ανθρώπων. Κι αυτό, επιτρέψτε μου να το πω καθαρά, δεν μου είναι αδιάφορο. Με ενοχλεί. Με θλίβει. Και το κυριότερο: μου γεννά την ανάγκη να μιλήσω. Δεν ζητώ τίποτα παράλογο. Δεν διατυπώνω μια φωνή διαμαρτυρίας. Διατυπώνω μια φωνή ευθύνης.
Είναι γνωστό ότι ο αρχαιολογικός χώρος του ναού ανήκει στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, αλλά ανήκει και σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: ανήκει στη μνήμη και στην αξιοπρέπεια του τόπου μας. Πιστεύω βαθιά πως στη φάση που ο Δημοτικός Κήπος αποκτά νέα ζωή, είναι σχεδόν παράλογο και άδικο να αφήνουμε τον παλιό ιστορικότατο ναό – έστω και εάν είναι σε μορφή ερειπίων- να παραμένει στη σκιά της εγκατάλειψης.
Εάν τον αφήσουμε έτσι, ενώ ο κήπος έχει την φροντίδα μας, είναι σαν να φωτίζουμε το σπίτι και να αφήνουμε το θεμέλιο στο σκοτάδι. Σαν να φροντίζουμε τις προσόψεις και να αδιαφορούμε για την ψυχή. Γιατί αυτός ο ναός είναι η ψυχή ενός παλαιού κεφαλαίου της Χίου. Κουβαλά την ιστορία του νησιού πάνω στους μισογκρεμισμένους τοίχους του. Δεν του αξίζει να παραμένει κρυμμένος πίσω από αντίρροπες προτεραιότητες και απρόσεχτες παραλείψεις.
Η ανάδειξή του δεν σημαίνει μια πρόχειρη περίφραξη ή έναν καθαρισμό της στιγμής. Σημαίνει ουσιώδη ανάσα. Σημαίνει «φως». Σημαίνει μια μελετημένη και καθαρή παρέμβαση, βασισμένη στη γνώση των ειδικών αρχαιολόγων, και να στηριχθεί στα αναγκαία χρηματοδοτικά εργαλεία, ώστε να δοθεί, ως αποτέλεσμα, στον επισκέπτη η δυνατότητα να δει, να κατανοήσει και να σεβαστεί. Είμαι βέβαιος ότι οι επιστήμονες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας μπορούν να δώσουν την καλύτερη λύση σε συνεργασία με την Μητροπολιτική Αρχή.
Οι πολίτες της Χίου οραματίζονται τον ναό να στέκει όχι σαν μνημείο θλίψης, αλλά σαν τεκμήριο ζωντανής ιστορικής παρουσίας. Ένα σημείο μέσα στον Κήπο όπου ο προσκυνητής και ο περιπατητής θα νιώθει ότι περνά από το σήμερα στο χθες. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε έναν χώρο που περιμένει χρόνια να τον κοιτάξει με φροντίδα η Πολιτεία. Θεωρώ δε ότι και ως κίνημα πολιτών πρέπει να το ζητήσουμε από τους υπευθύνους τοπικούς άρχοντες της Αυτοδιοίκησης.
Η Χίος δεν είναι μόνο το σήμερα που διαμορφώνουμε· είναι και το χθες που οφείλουμε να τιμούμε. Και αυτός ο ναός του Αγίου Βασιλείου των Πετροκοκκίνων είναι ένα κομμάτι αυτής της τιμής. Στην καρδιά της πόλης, η εκκλησιαστική ιστορία δεν μπορεί να μείνει παραπονεμένη.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
