Του Παύλου Καλογεράκη
Δεν γνωρίζω, εάν στο πέρασμα των αιώνων, υπάρχει άλλος μήνας του χρόνου κατά τον οποίο συνέβησαν τόσα τραγικά γεγονότα για τον ελληνισμό, όσα σε μήνα Αύγουστο, και μάλιστα γεγονότα τραγικής καταστροφής. Όλα, με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη οργάνωσης και κυρίως την μεταξύ μας διχόνοια: Ματζικέρτ, Αύγουστος του 1071, άνοιξε διάπλατα η ανατολική πόρτα της Μικρασίας στους επιδρομείς Τούρκους, με τον αυτοκράτορα Ρωμανό τον Διογένη παρά την αριθμητική υπεροχή του, να μην μπορεί να φέρει την ομόνοια στο πολυποίκιλο στράτευμα. Αύγουστος του 1921, η πολύνεκρη μάχη του Σαγγάριου, με το στράτευμα κατακερματισμένο από τον διχασμό και διαιρεμένο σε βασιλικούς και βενιζελικούς, οπότε με την ήττα ήλθε και η αρχή του τέλους. Αύγουστος του 1922, η Μικρασιατική καταστροφή, το κάψιμο της Σμύρνης και η ολοκλήρωση της εξαφάνισης του ελληνισμού από την Μικρασία από τους κατσαπλιάδες Τούρκους. Αύγουστος του 1949 με τα αδέλφια να κυνηγούν και να σκοτώνουν αδέλφια στον Γράμμο και με τις πληγές να μένουν ανοιχτές για δεκαετίες, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες. Αύγουστος του 1974 το δεύτερο σκληρό τουρκικό πλήγμα στο δράμα της Κύπρου, με την Ελλάδα να παρακολουθεί αδύναμη και διχασμένη.
Η διχόνοια, η αιώνια πληγή του Ελληνισμού είναι το σαράκι που τρώει τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Είναι η ύπουλη εκείνη δύναμη που, ενώ φαινομενικά ξεκινά από μικρές αντιπαραθέσεις, καταλήγει να διαβρώνει ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα. Και αν για πολλά έθνη η διχόνοια υπήρξε μια παροδική δοκιμασία, για την Ελλάδα, δυστυχώς, είναι μια επαναλαμβανόμενη τραγωδία.
Η διχόνοια δεν είναι απλώς μια λέξη για τα λεξικά ή τα βιβλία της Ιστορίας. Είναι μια ζωντανή απειλή που επιστρέφει κάθε φορά που η κοινωνία επιτρέπει στον εγωισμό, τον φανατισμό και την καχυποψία να υπερισχύσουν του κοινού καλού. Κάθε φορά υποτάσσουμε την ενότητα στην κομματική ή προσωπική ιδιοτέλεια και επαναλαμβάνουμε τα ίδια σφάλματα. Και η Ιστορία, αν δεν διδαχθούμε από αυτήν, δεν κουράζεται να μας τιμωρεί. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης έγραφε συγκλονισμένος: «Η διχόνοια μάς έφαγε». Δεν ήταν υπερβολή. Ήταν κραυγή καρδιάς και αγωνίας, που συνοψίζει όλη την εμπειρία του Έθνους μας. Γιατί οι Έλληνες σπανίως νικηθήκαμε από τους ξένους, αλλά σχεδόν πάντα από τη διάσπαση μεταξύ μας.
Ενότητα – είναι γνωστό- δεν σημαίνει ομοιομορφία στη σκέψη. Σημαίνει διάλογο, αλληλοσεβασμό, κοινό σκοπό. Σημαίνει να μπορούμε να διαφωνούμε χωρίς να γινόμαστε εχθροί, να προτάσσουμε το εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό, να θυμόμαστε ότι πάνω απ’ όλα είμαστε Έλληνες, μέλη ενός έθνους με ιστορία χιλιάδων ετών και αποστολή να συνεχίσει να υπάρχει. Η διχόνοια είναι πληγή, είναι σαράκι που κατατρώει την κοινωνική συνοχή, ενώ η ενότητα είναι γιατρειά.
Δυστυχώς, και στον μικρόκοσμο του Νησιού μας, η λεγόμενη αντιπαράθεση που ξεκινά από την εγωιστική στάση και επιδίωξη για την έκφραση του αντιθέτου, έχει οδηγήσει αμέτρητες φορές σε στασιμότητα της κοινωνίας μας, ακόμα και σε πισωγυρίσματα. Η αναφορά σε αυτό το κείμενο, εκ μέρους μου στα λάθη αυτά κατά τις δεκαετίες που έζησα, δεν θα προσφέρει κάτι δημιουργικό, αντιθέτως θα φέρει την στυφή γεύση της υστέρησης και της αποτυχίας για τον Τόπο μας. Όταν κυριαρχούν οι αντιθέσεις και οι προσωπικές διαφορές, η ενέργεια, ατομική ή ομαδική, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για κοινό όφελος, χάνεται σε συγκρούσεις. Ταυτόχρονα, η διχόνοια και η αντιπαράθεση αποθαρρύνει την ενεργή συμμετοχή αξιόλογων πολιτών, ενώ η ομοψυχία ενισχύει την δημιουργικότητα και την πολιτιστική ζωντάνια.
Η ωριμότητα μιας κοινωνίας αλλά και του κάθε ατόμου ξεχωριστά φανερώνεται στις δύσκολες και πιεστικές καταστάσεις. Εκεί αναδεικνύονται όλα τα χαρίσματα του ατόμου που πράγματι επιθυμεί την συναίνεση και την συνεργασία για το κοινό καλό, αποστρέφεται κάθε απρεπή έκφραση και απωθεί κάθε σκέψη για κακόβουλη ενέργεια ή έργο αντιπαράθεσης. Έτσι ξεπερνιούνται οι δυσκολίες, έτσι δημιουργούνται τα θαύματα.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο.
facebook
youtube
instagram
X
